Świątynia zawdzięcza swoje powstanie starościnie zatorskiej Zofii Dunin, która w roku 1794 przekazała na ten cel znaczne fundusze. Prace przy wznoszeniu i wyposażeniu wiązały się wieloma trudnościami, stąd dzieło budowy trwało ponad 30 lat. Wielkie zasługi na tym polu miał długoletni proboszcz parafii Antoni Gralewski (1805-1853), który doprowadził do jej konsekracji w dniu 16 maja 1833 roku. Dokonał tego aktu biskup tarnowski František Pištek. To wydarzenie nie zakończyło jednak wszelkich prac przy kościele; jego wieża została zwieńczona krzyżem dopiero 1869 roku. W swym kształcie przetrwała do naszych czasów.

Kościół jest budowlą orientowaną czyli zbudowaną wzdłuż osi wschód-zachód, w której prezbiterium znajduje się od strony wschodniej; fasadą zwróconą w stronę głównej ulicy.

Kościół jest murowany, jednonawowy, barokowy. Nawa ma kształt prostokąta, na jej przedłużeniu, oddzielone łukiem tęczowym, znajduje się zwężone prezbiterium, zakończone półkoliście. Oświetla go okno umieszczone od strony południowej, prostokątne zakończone łukiem. Na ścianie wschodniej znajduje się ołtarz, barokowy, drewniany z licznymi złoceniami i zdobieniami, zwieńczony glorią; otacza on cudowny obraz Pana Jezusa Ubiczowanego, pochodzący z XVII wieku; przysłaniany ruchomym obrazem Matki Bożej Bolesnej z początku XVIII wieku. Od strony północnej prezbiterium znajduje się wejście do zakrystii. Prezbiterium sklepione jest za pomocą kopuły na pendentywach.
W ścianach nawy, pomiędzy pilastrami znajdują się ołtarze; od strony południowej: drewniany ołtarz z ruchomymi obrazami przedstawiającymi św. Urbana i św. Jana Nepomucena a w szczycie obraz ze św. Wojciechem; od strony północnej marmurowy ołtarz Matki Bożej Pocieszenia, której fundatorem był ks. A. Gralewski (1838) oraz drewniany ołtarz z ruchomymi obrazami Zesłania Ducha Świętego i śś. Piotra i Pawła a w szczycie obraz przedstawiający św. Helenę. Drewniane ołtarze, barokowe, ozdobione złoceniami, zwieńczone glorią. Od północnej strony prezbiterium a potem na ścianach nawy, na polach między pilastrami ciąg 14 stacji drogi krzyżowej, której autorem jest malarz Piotr Bohun (II poł. XIX wieku). Od strony północnej, na pionowej części łuku tęczowego zawieszona drewniana ambona nakryta baldachimem z lambrekinami i promienistą glorią, na wysuniętym gzymsie ambony, w pozycji siedzącej, figury czterech apostołów.

Nawę oświetla sześć okien, po trzy z każdej strony; prostokątne, zakończone łukiem. Od południa, w oknie środkowym został w 1994 roku wstawiony witraż przedstawiający postać papieża Jana Pawła II; z kolei w 2003 po stronie przeciwnej- wykonany również w technice witrażu - obraz Pana Jezusa Miłosiernego, a w 2004 wykonano witraż Matki Bożej.
Od strony zachodniej nawę zamyka chór muzyczny, podparty dwoma filarami. Na chórze prospekt organowy, barokowy, zdobiony złoceniami; dwie stojące figury, drewniane, przedstawiające św. Piotra i św. Pawła.
Nawa posiada sklepienie kolebkowe, powtarzające układ ściany. Polichromia wykonana współcześnie z motywami geometrycznymi i roślinnymi; na sklepieniu medaliony przestawiające postacie 12 apostołów.
Nawa komunikuje z przedsionkiem za pomocą szklanych, uchylnych drzwi. W przedsionku, od strony południowej, kaplica św. Barbary.
Fasada kościoła poprzedzona schodami o kamiennych stopniach, jednoosiowa, podzielona na trzy części, połączona z wieżą; na osi wejście oraz trzy okna, prostokątne, zamknięte łukiem odcinkowym. Wieża nakryta hełmem zwieńczonym krzyżem; w wieży dzwon z 1513 roku, pochodzący z klasztoru Ojców Dominikanów w Oświęcimiu.
Nawa nakryta jest dachem dwuspadowym, krytym blachą; nad częścią środkową wieża z sygnaturką. Elewacja świątyni pokryta tynkiem; wokół okien i pod gzymsem, biegnącym wokół nawy i prezbiterium a także części zachodniej, zdobienia wykonane techniką sgraffita.